Trójnawowy kościół zbudowany jest na planie krzyża. Budowla, wzniesiona z cegły palonej, wraz z wieżą, jak i sprzęty oraz jej wewnętrzne wyposażenie utrzymane są w stylu neogotyckim. Długość nawy głównej wynosi 45 metrów, szerokość -18 metrów, a wysokość 12 metrów. Do prezbiterium przylegają po obu jego stronach, symetrycznie, zakrystia i skarbiec, o takich samych wymiarach.
Osobne drzwi prowadzą do każdej z naw świątyni i do zakrystii. Są również drzwi, od strony południowej, do kruchty (obecnie nie używane). Od strony frontowej kościoła wznosi się wieża o wysokości 55m, ozdobiona kamienną rzeźbą, z oknami zaopatrzonymi w drewniane żaluzje. Jej dach kryty jest blachą miedzianą.
W roku 1971, za czasów ks. Jana Rutany, sprawiono dla świątyni 2 dzwony o nazwach: „św. Józef – patron robotników” (1570 kg), drugi – „Maryja, Matka Boża Nieustającej Pomocy” – (360 kg). Zostały one w dniu 14 XI 1971 r. poświęcone przez ks. kard. Karola Wojtyłę.
Przed kościołem znajduje się obszerny plac, na którym niegdyś stał pierwszy drewniany kościół. Nową świątynię wzniesiono na pierwotnym grzebalnym cmentarzu. Naprzeciw głównego wejścia w 1930 roku postawiono figurę Najświętszego Serca Pana Jezusa. Wykonano ją z kamienia pińczowskiego w zakładzie braci Trembeckich w Krakowie. Napis wykuty w kamieniu głosi: „Na większą cześć i chwałę Najsłodszego Serca Jezusowego, a na pamiątkę 50 letniego jubileuszu dusz-pasterstwa ks. Prałata Pietrzykowskiego w Libiążu. Pa-rafianie w roku 1930″. Stoi ona dokładnie w miejscu ołtarza głównego pierwszej libiąskiej świątyni.
Kościół od strony prezbiterium przed renowacją dachu.
Współczesny kościół jest otoczony kamiennym murem. W roku 1987 został on całkowicie odnowiony i pokryty tynkiem, zwanym popularnie „barankiem” oraz przykryty płytami kamiennymi.
Na wystrój wnętrza libiąskiej świątyni decydujący wpływ miały wrażliwość na piękno i znawstwo sztuki sakralnej długoletniego jej proboszcza, ks. Franciszka Pietrzykowskiego, z urodzenia krakowianina, od dzieciństwa zafascynowanego niezwykłą urodą Kościoła Mariackiego.
Niezwykle ozdobna polichromia z 1930 r. z gwiazdami na suficie i bogatymi motywami roślinnymi na ścianach przywodzi jako żywo atmosferę krakowskiej bazyliki, tak samo ambona, będąca kopią ambony mariackiej i ołtarz wielki, przypominający dzieło Wita Stwosza. Ksiądz Pietrzykowski do urządzania świątyni sprowadzał wybitnych i cenionych artystów z Krakowa, Monachium, Berna Morawskiego i Wiednia.
Dzięki zaprojektowaniu wielu okien i witraży surowa atmosfera architektury gotyckiej została rozświetlona, a wnętrze wypełniło się ciepłem. Prezbiterium ozdabiają trzy piękne witraże wykonane przez firmę Mayera z Monachium. Witraż po stronie Ewangelii przedstawia Narodzenie Pana Jezusa., po stronie przeciwnej – Zmartwychwstanie Pańskie, natomiast środkowy, za nastawą ołtarza, przedstawia scenę Zwiastowania Matce Najświętszej.
W ramionach kościelnego krzyża, na bocznych ścianach, w okrągłych oknach znajdują się witraże z fabryki Skardy z Brna Morawskiego. Witraż po lewej stronie przedstawia Serce Pana Jezusa, a po stronie przeciwnej Serce Matki Bożej. Nad prospektem organowym umieszczono dużych rozmiarów okrągłe okno z witrażem o motywach dekoracyjnych. Prócz witraży, światło wpada również przez czternaście okien, umieszczonych w dwóch rzędach po siedem, a także przez okna w zakrystii i skarbcu.
Stojący w obszernym prezbiterium libiąskiej świątyni ołtarz główny, dzieło krakowskiego rzeźbiarza Franciszka Stycznia, powstał w 1910r. Jest to tryptyk wykonany w drewnie dębowym, polichromowany i bogato złocony, nawiązujący swą neogotycką formą i artystycznym rozplanowaniem do głównego ołtarza w krakowskim Kościele Mariackim, arcydzieła słynnego Wita Stwosza.
Centralna płaskorzeźba nastawy ołtarza
Kamienną ołtarzową mensę, czyli blat, podtrzymują z przodu dwie kolumny, zaś z tyłu – półfilarczyki. Na środku ściany, pod ołtarzem, widnieje płaskorzeźba Pana Jezusa – Baranka Bożego.
Centralna płaskorzeźba nastawy ołtarza przedstawia scenę Przemienienia Pana Jezusa na górze Tabor, wzorowaną na znanym obrazie Leonarda da Vinci. Natomiast na wewnętrznych skrzydłach tryptyku umieszczonych jest sześć płaskorzeźb ukazujących sceny z życia Jezusa Chrystusa – cud w Kanie Galilejskiej, uzdrowienie córki Jaira, uciszenie burzy na jeziorze, cudowne rozmnożenie chleba, wskrzeszenie Łazarza oraz Ostatnią Wieczerzę.
Kiedy tryptyk jest zamknięty, a dzieje się tak jedynie przez dwa tygodnie w roku, czyli od piątej niedzieli Wielkiego Postu do Wielkiego Piątku, wierni mogą oglądać płaskorzeźby umieszczone na zewnętrznej stronie drzwi tryptyku. Prezentują one dwanaście tajemnic różańcowych.
W dolnej części nastawy umieszczone są płaskorzeźby ukazujące raj oraz wypędzenie Adama i Ewy z raju. Boczną figurą ołtarzową z lewej strony jest anioł trzymający herb Litwy – Pogoń, zaś po prawej anioł z godłem Rzeczypospolitej – białym orłem w koronie (która przetrwała czasy komunizmu). W zwieńczeniu ołtarza umieszczono centralnie rześbę Boga Ojca, a po bokach figury świętych Piotra i Pawła.
Centralnym punktem nastawy ołtarza jest rzeźbione tabernakulum, o srebrnych drzwiczkach, przy których postacie dwóch aniołów adorują Najświętszy Sakrament. Sześć zdobiących nastawę lichtarzy i krzyż na tronie tabernakulum, wykonane z brązu przez Franciszka Kopaczyńskiego, harmonizują ze stylem neogotyckim całej kompozycji. Przed wielkim ołtarzem, przy ścianach bocznych prezbiterium stoją dwie dębowe, polichromowane stalle neogotyckie, z aniołkami. Prezbiterium zamyka stylizowana balustrada marmurowa.
W krzyżu świątyni, po stronie Ewangelii, widzimy dębowy boczny ołtarz, w którym umieszczono obrazy św. Rozalii, patronki parafii i Serca Pana Jezusa. Są one dziełem, podobnie jak obrazy z przeciwległego bocznego ołtarza, Leona Rausza z Krakowa. W ołtarzu tym bocznymi figurami są rzeźby: św. Kingi, św. Jacka (z lewej) i św. Stanisława, św. Jadwigi (z prawej). W ołtarzowej nastawie widzimy figurę Matki Boskiej Bolesnej, a poniżej Oblicze Pana Jezusa. Ołtarzowa mensa spoczywa na czterech filarach. Tabernakulum służy do przechowania Najświętszego Sakramentu podczas ostatnich dni Wielkiego Tygodnia. Obok tego ołtarza urządza się w okresie Bożego Narodzenia parafialną szopkę, zaś w Wielkim Tygodniu – Grób Pański.
Po tej samej stronie, przy filarze w nawie głównej, znajduje się zdobna gotycka ambona dębowa, wykonana przez Fran-ciszka Stycznia z Krakowa. Na jej drzwiczkach wyrzeźbione są dwie tablice z przykazaniami Bożymi. Na zapiecku widzimy płaskorzeźbę – Dobry Pasterz, a wokół ambony – płaskorzeźby by czterech Ewangelistów i św. Pawła. Ambona jest kopią ambony z bazyliki mariackiej w Krakowie.
Po stronie prawej, w krzyżu, stoi drugi boczny ołtarz poświęcony Matce Bożej Różańcowej i Świętej Barbarze – patronce górników. Jego figurami bocznymi są rzeźby: św. Elżbiety, św. Stanisława Kostki (z lewej), św. Kazimierza i bł. Salomei (z prawej). W górnej części ołtarza widnieje rzeźba Pana Jezusa na krzyżu, a poniżej pelikan. Nad mensą wisi obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Obydwa ołtarze boczne w libiąskiej świątyni wykonał w roku 1912 rzeźbiarz z Krakowa Władysław Druciak.
Koło ołtarza św. Barbary, po lewej stronie, widzimy chrzcielnicę z czarnego marmuru z ozdobną, wykonaną z brązu, gotycką nakrywą. Wewnątrz chrzcielnicy znajduje się kocioł miedziany.
Naprzeciw każdego z dwóch bocznych ołtarzy ustawione są neogotyckie, dębowe, ozdobne konfesjonały. Wykonał je w 1913 roku rzeźbiarz z Krosna Andrzej Lenik.
Przygotowano na podstawie Informatora parafialnego